UNUTUR MU?

Sen gideli yıllar oldu

Nice çiçek açtı soldu

Teller, sazlar seni sordu

Soran seni unutur mu?

Sen de bir kültüre doğdun

Solgun oldun, yorgun oldun

Gülmesen bile güldürdün

Gülen yüzler unutur mu?

Nice Ozan sana geldi

Koca çınarda dal oldu

Veysel artık doğru yoldu

Yolcu yolu unutur mu?

Ali bilmez çalar sazı

Söylenenler ondan azı

Yetiyor Veysel’in sözü

Söz ağzı unutur mu?

MİLLİ EGEMENLİK-DEMOKRASİ ve BİZE ÖZGÜ BAŞKANLIK

                          

Millet dediğimiz topluluk Egemenliğin sahibidir. Cumhuriyet öncesi egemenlik Tanrı adına ya dini liderin ya da kralın veya bir gurubun elindeydi. Cumhuriyetle egemenlik bir anlamda gökten yere indirildi. Böylece, inanç istismarlığı bir anlamda önlenmiş de oldu. Yanı egemenliğin kaynağı millet oldu. Millet, bu egemenliği ya doğrudan; ya da belli süreler için seçtiği vekilleri aracılığı ile dolaylı olarak kullanmaya başladı. Milyonlarca insanın; güncel hayatın değişimi ve gelişimi süreçlerine doğrudan katılmasının getirdiği kargaşa ve masraflar göz önüne alındığında; bizzat kendisinin bu yetkisini kullanmasının zorluğu açıktır. Ancak çağdaş toplumlarda temsilciler milletin tamamının oy kullandığı bir seçimde seçilirler. Bu gerçek demokrasilerde, uygar toplumlarda olmazsa olmaz bir yurttaşlık hakkıdır.

 Millet adına yetki alan vekiller bu yetkilerini kullanırken uygulamada milletin sosyal, kültürel, ekonomik ve siyasal anlamda egemenliklerini kısıtlayacak, yok edecek şekilde kullanamazlar. Egemenliğin kaynağı her zaman milletin kendisidir. Ayrıca millet adına egemenlik yetkisi sadece meclisler eliyle değil Anayasal kurumlar eliyle de kullanılır. Yargı gibi Anayasal kurumların kararları da, meclis örneğinde olduğu gibi; dolaylı olarak milli egemenliği ifade eder. İktidarların; sadece meclislerin, hatta hükumetin kararlarını ulusal egemenlik olarak görüp, Anayasal kurumların kendilerine uyumlu kararlar vermesini dillendirmeleri bir yanıltma algısıdır. Egemenliğin dayanağı anayasalardır. Anayasal yetkiler kimin eliyle uygulanırsa uygulansın her zaman milli egemenliği temsil ederler. Darbe anayasaları bile olsa değiştirilmediği sürece öyledir.

Ulusal egemenliğin olmazsa olmazı seçimdir. Seçim süreçleri demokratik; kamusal destek ve ekonomik kaynaklar, tanıtım açısından eşitlikçi, hilesiz-hurdasız, şeffaf ve denetlenebilir olmalıdır.

Seçim ve seçimle gelen ulusal irade tek başına demokrasi değildir. Demokrasiyi anlamlı kılan seçimle gelen iktidarlar dışında; insan hak ve özgürlükleri, anayasa bütünlüğü, çevre ve kamu düzeninin sağlıklı işlemesini kollayıp korumakla yetkili kılınmış Anayasal Kurumlardır. Bu kurumlar, özellikle de egemenlik yetkisini kötüye kullanmak isteyecek iktidarlara karşı kurulup, güvenceye alınmıştır.  Demokrasinin bir başka niteliği muhalefet partilerinin iktidara giden yolda anayasal ve yasal anlamda iktidardaki parti ile eşit koşullarda yarışmasıdır.

Atatürk’ün deyimiyle demokrasi bir sosyal yardım veya ekonomik bir sistem değildir. Maddi refah meselesi de değildir. Bu türden yaklaşımlar yurttaşların siyasal özgürlüklerini yok saymak çabalarıdır. Oysaki demokrasi temelde siyasi niteliklidir.  (Örneğin: Suudi Arabistan'ı sosyal yardım ve ekonomik işleyiş açısından maddi refah içinde düşünsek orası için demokrasi diyebilir miyiz?) Demokrasi bir mide sorunu değildir, bir kafa sorunudur. Demokrasilerde ulus yönetenleri denetler. Demokrasi, özgür düşünceye dayanır. Yönetim ilkesi adalete bağlılığı ve ahlak sahibi olmayı gerektirir.  Demokrasi analık babalık gibi bir yurt sevgisidir. Demokrasi yine temelde bireycidir; eşitlikçidir, azınlıkların haklarını güvenceye alan bir çoğulculuk yönetimidir. Demokrasi katılımcılıktır, sanattır, kültürdür, siyasal hak ve özgürlüklerin tamamıdır, çevre duyarlılığıdır, insanın toplumsallaşması, insanın insanlaşması dır. Demokrasi haksızlığa, zorbalığa, soyguna, yalana karşı duruş; haklıdan, yoksuldan, mazlumdan, güçsüzden yana olmaktır. İnsanı rengiyle, fiziğiyle, cinsiyetiyle, dili, ırkı, dini ve mezhebiyle yargılamamak dır.  

Şimdi bir seçime giriyoruz. Demokrasi için bir şansımızı daha kullanıyoruz. Bu şansı bir daha bulamaya biliriz de. Bulundukları görevlerde partiye, ülkeye değil de kendilerine demokrasi kuran ve kurmak isteyenlere değil; partide de, ülkede de tam demokrasi kararlığı içinde olanlara sahip çıkmamız gerekir. Bu çıkış; partimize, ülkemize, geleceğimize hatta kendileri için demokrasi çabasındakilerin nesilleri içinde yapılması kaçınılmaz bir görevdir.

 Çağdaş demokrasilerde ki başkanlık sistemini bile öteleyerek kendimize özgü başkanlık sistemi özlemek; vekaleten seçimle aldığı, alacağı egemenlik yetkisini kullanırken temel hak ve özgürlüklerimizin yok edilmesine dönük endişenin yerin deliğinin göstergesidir. Bu, ileri demokrasiyi bırak, demokrasi hayalimizin de yok olacağı anlamındadır. Bu “milli irade” diye de seslendirilen “egemenlik haklarımızın” elimizden gitmesinin kapılarını aralıyor olacaktır. Bu duyarlılığı taşımayanlar sonradan yakın mamalıdır. 07.03.2015 Yararlanılan kaynak medeni bilgiler. M.Kemal Atatürk

                       

            

İSE

Ovalar, yaylalar sana tapulu

Dersin ki konağım kırk beş kapılı

Övünme boşuna malların malı

Uğruna ölecek yarin yok ise

Atının yelesi rüzgarla eser

Atı değil amma kendisi şişer,

Görmeyip geçenler görerek düşer

İnsanı insanda görmüyor ise

Zaman demez, mekan demez, dil sormaz

Barışa açılan durakta durmaz

İlkbahar içinde Sonbahar bilmez

Uzun ince bir yol duymuyor ise

Altını var sarayı var, yatı var

Bir kenti kuracak de ki katı var

Dünya senin olsa ne kıymetin var

Kuşkusuz yatacak yurdun yok ise

 Karlıdağ’ın taşı, kumu, toprağı

An gelecek yeşerecek yaprağı

Kırılan umudun belki ortağı

Dönüp de bakacak özü var ise

İNANÇ

İktidarlar yaman olur

Saplar döner saman olur

Zaman gelir aman olur,

Devran sürmez inan kardeş

Ekmek elle, saman yelle

Yılan çıkar tatlı dille

İçinde ki derdi söyle

Çare vardır inan kardeş

Karanlıklar seni boğar

Işık doğar onu kovar

Umudu bitiren yanar

Umut candır inan kardeş

Gözden göze ışık olur

Gönül durmaz âşık olur

Karmaşık karışık olur

Ruhla beden inan kardeş

Karlıdağ’ın özü, sözü,

 Yokuşun olmaz mı düzü

Çaresiz de gülen yüzü

Yaratmaktır inanç kardeş

12 EYLÜL'Ü ANLAMAK!

12 EYLÜL’Ü ANLAMAK!

Faşist darbenin ilanı sonrası kahvede bir chp üyesi bana “Hocam, seni buraya belediye başkanı olarak görevlendirirler” dediğinde; Atatürk adını kullanmak başka, Atatürk’ü anlamak başka bir şey; bunu 27 Mayıs’la karıştırıyorsun; bu onun tam tersi bir süreç olacak, dediğimde “Bari sen böyle deme” diye sitem etti. Belli bir süre sonra gelerek  “Çok haklıymışsın hocam” demişti.

O dönemde Atatürk heykelleri dikerek, Atatürk adı kullanılarak halka ve ülkeye ihanet derecesinde kötülük yapıldı. Atatürkçülük adına dini siyasette ve ticarette kullanmanın temelleri atıldı. İşkenceler, haksızlıklar, yolsuzluk ve yoksulluk Atatürk adıyla savunuldu. Özellikle akıl ve bilim merkezli eğitimin altı oyuldu. Kitaplar ve düşünceler tutuklandı. Halkın kahramanı, bağımsızlığın ve cumhuriyetin lideri, birlikte yaşamın çimentosu Atatürk ismi bilerek yıpratıldı. Bu gün yaşananlar 12 Eylül’le başlayan bir sürecin sonucudur. Bu süreci tersine çevirmeyi ne yazık ki başaramadık. Yöneticilerin zekâ ve yurtseverlilik dereceleri, örgütlü gücümüz, aydın potansiyelimiz buna yetmedi. İnadına bu süreçte devleti ve partileri öylesine çapsız ve dışarıya bağımlı kişiler yönetti ki 12 Eylül ruhu hep isim ve şekil değiştirerek yaşadı.

Bu gün Kürt halkının %80 i inadına birlikte yaşamak derken; Emperyal motorlu bölücü hareket yol kontrolü yapar, vergi toplar, bayrak indirir, heykel diker, devleti tehdit eder duruma gelmişse; bunu 12 Eylül’den, 12 Eylül’ü Büyük Ortadoğu veya Genişletilmiş Orta doğu projesinden ayrı düşünemeyiz. Bu ne demek “Bizim çocuklar başardı”  diye 12 Eylül müjdesi alan güçler en az 34 yıl önce adı, şekli önemli değil “IŞİD”  projesini o günden başlatmışlar.

IŞİD emperyal bir sopa, ya da maşadır.  Işid diye isimlendirilen terör örgütü ile Irak’ta Maliki, Kuzey Irak’ta Barzani denetlenebilen çizgiye çekilmiştir. Maliki, hükümeti bırakma, Barzani PKK nın kendisinden daha etkili olduğunu kabul etme noktasına çekilmiştir. Böylece Kürtler arasındaki bölünmüşlük ve güç kavgası yerini Ulusal Birlik noktasına yükseltmiştir. Öte taraftan ABD ışit gerekçesiyle Suriye ve Irak’a tekrar sıcak müdahale gerekçesi yaratmıştır. Şimdi Türkiye’ye Işit le savaş diyerek Ülkeyi PKK ile aynı cephede bir savaşın içine, ya da Işit terörünü somut belgelerle besleyip destekleyen olarak; dünyanın nefretini kazanmış bir terörün koruyucusu olarak suçlayıp cezalandırmak noktasında zorlamaktadır. İki ucu boklu bir değnek durumu! Ancak bizi yönetenler uyarılara rağmen bizi bu noktaya bilerek, isteyerek getirdiler.

Büyük Ortadoğu Projesinin son ana hedefi Türkiye’nin Mustafa Kemal imajı ve Ulus Devlet modelini yıkarak; Irak, Suriye, İran’ı da bölen bir Kürt Devleti oluşturmaktı. Irak ve Suriye ayağı silah zoruyla, Türkiye ayağı siyaseten oluştu. Ülkelerin gerçeği göz önüne alındığında dönüş noktası şu anda yok gibi görünüyor. İran şu anda bu noktada değilse bunu çaplı siyasetine borçludur.

Türkiye ayağını özellikle CHP yi katarak siyaseten tamamlamak istiyorlar. Böylece; Kuruluş felsefesi içinde chp ye sahip çıkan yurt severlerin, ülkeyi bölme görevi üstlenmiş partileriyle bağlarını kopararak, onların savurmasını görmektir. İleride; yine sağcı iktidarlara kapıyı açık tutmak artısı içinde olaraktan!

Kendi tabanına demokrasiyi, örgütlü mücadeleyi öngörmeyip, hatta engelleyerek bir hukuki yasaklıdan milletvekili, başbakan ve Cumhurbaşkanı yaratan muhalefet liderlikleri ve kadrolarını tebrik etsek hangi derecede haksızlık etmiş oluruz bilmiyorum.

Kuveyt işgali sonrası ABD nin Bağdat’ı bombaladığı gecenin sabahında İlkokul 4.sınıf öğrencilerine duygularınız yazın dediğimde. “Sabaha kadar uyumadık. Dünya patlıyor gibiydi. Korktum. Savaş çok kötü bir şey. Bu savaş durdurulmalı. Yapacak hiçbir şey yok denildiği anda bile yapılacak bir şey mutlaka vardır, olmalıdır.” Diye sınıfta yazmıştı birkaç öğrencim.

İSİMLERİ UNUTMADIK

Hasret Gültekin’im tellerde sözüm

Sevgi ateşinde sönmeyen közüm

Sait Metin gibi derindir özüm

Sevgiler yakıldı seven ağlasın

Nesimi Çimen’le üç telli sazım

Edibe Suları’yla Erzincan’dayım

Behçet Aysan ile on iki ayım

Ateş düştü saza teller ağlasın

Muhlis Akarsu’da yanmadan yandın

Murat Gündüz gibi sorarak geldin

Muhibe Akarsu’dan eşini sordun

Cevaplar yakıldı soran ağlasın

Uğur Kaynar gibi özde kaynarım

Huriye Özkan gibi semah dönerim

Carina Cuhanna’da insan olurum

Yaktılar gurbeti Sıla ağlasın.

Asuman Sivri’den işaret geldi

Belkıs Çakır gökte semaha döndü

Koray Kaya bunu bir oyun sandı

Çocuklar yakıldı güller ağlasın

Muammer çiçek’im Yalınyazı Köyüm

Asım Bezirci’yle toplumcu devim

Metin Altıok’la felsefedeyim

Düşünce yakıldı gökler ağlasın.

Yezit ateşinde Sehergül Ateş

Menekşe ablası Koray'la kardeş

Yanan canlar canda oldular yoldaş

Canlarım yakıldı canan ağlasın

İki Temmuz ilkelliğin pazarı

Asaf Koçak düşüncenin çizeri

Yanan odun değil dünya yazarı

Çizgiler yakıldı gören ağlasın

Serpil Canik gonca gülün dalıyım

Özlem’im, Serpil’im Şahin soyuyum

Serkan Doğan gibi Munzur Suyuyum

Yaktılar doğayı doğan ağlasın

Yeşim Özkan Ballıhan’ın balıdır

Gülsüm Karababa demir dağıdır.

Hoş görenler bu ülkenin sağıdır.

Arılar yakıldı kovan ağlasın.

Erdal Ayrancı’nın Niğde’dir ili

Gözleri konuşur susarsa dili

Madımak’la kesişmişti son yolu

Yolcular yakıldı yollar ağlasın.

Mehmet Altay’ın ilçesi Divriği

Kitapla gömülsün Yasemin Sivri

Diyemem insana insandır gayri

Duygular yakıldı tenler ağlasın.

Güllerin içinden Gülender Akçe

Devletimiz diye inandık safça

Gelmiştik Sivas’a insanca, dostça

Kurallar yakıldı düzen ağlasın

Handan Metin bu ülkenin kızıyım

Pir Sultan’ın halktan yana sözüyüm

Madımakta susan ozan sazıyım

Yaktılar yarını zaman ağlasın.

İnci Türk‘üm Türkiye’dir vatanım

İnsanlık adına artık utanın

Açık açık bu davayı satanın

Vicdanı yakıldı kalem ağlasın

Ahmet Özyurt’um Sivas’tır İlim

Emlak diyarında Hüyük’dür köyüm

Dört Eylül’le yanar benim bedenim

Yananlar yaşıyor sağlar ağlasın

Polisi, askeri kenarda durdu.

Mervan’ı, Cehil’i Aziz’e vurdu

Gözünü kapattı suçluyu sordu

Adalet yakıldı Kuran ağlasın.

Karlıdağ’da kar biter de yol bitmez

Vicdan yarasını inançlar örtmez

Tarihin acısı yobaza yetmez

İnsanlık yakıldı insan ağlasın.

IŞIĞIN GÜCÜ

Mevlana var idi hamdı

Sevgiyi sevgide buldu

Gönülden gönüle doldu

Mevlana, Mevlana oldu

Mevlana huzura durdu

Aşkına Güneşler doğdu

Kendinden kendini sordu

Mevlana, Mevlana oldu

Mevlana Güneş’e baktı

Onda gördükleri haktı

O bir ışık kendi yoktu

Mevlana, Mevlana oldu

Mevlana Güneş’i gördü

Evren’in sırrını sordu

Kader değil o bir yoldu

Mevlana böylece doğdu

Mevlana’yı Güneş yaktı

Kendi küllerine baktı

Yanan canlar arşa çıktı

Mevlana, Mevlana oldu

Mevlana Güneş’le doldu

Yokluğunda bir hal oldu

İnsandan Tanrı’ya vardı.

Mevlana, Mevlana oldu

Mevlana deryayı içti

Kendi vicdanında pişti

Varlık, yokluk O’na düştü.

Mevlana Mevlana oldu

Mevlana deryaya daldı

Gel diye, gel diye döndü

İki derya da bir güldü

Mevlana, Mevlana oldu.

Karlıdağ Dergâh’ı sordu

Zamanda, mekanda buldu.

Seni görmez gören kördü

Mevlana ışığa döndü.

                         Karlıdağ

TELEFONLAR BİR GÜN SUSAR

Bodrum’da,

Bir çınar ağacıydı O,

Yaşımda, uzağımda;

Yalnızlığımı anladım,

Telefonlar susunca…

İki ayrı kaynaktık

İki ayrı dereye akan

Kesişti yolumuz Isparta’da

Tıpkı giysilerimiz gibi.

Bir olduk, birlik olduk.

Nasıl anlatılır ki;

Günler, aylar, yıllar

Çıkarsız, çırılçıplak

Dostluklar, delilikler?

Nasıl anlatılır ki;

Onca çabayla

Bıraktığın sigaraya

Sen’inle,

Yeniden,

Yeniden başlamak?

Aynı odayı, aynı sofrayı

Aynı duyguyu paylaşmak,

Nasıl anlatılır ki;

Yokluk içinde varlık,

Ya da tersi?

Nasıl anlatılır ki;

Yaşanmışların

Yaşanmamışlığı?

Ya da tersi?

Bak; Ruhi Su

Radyodan

“Eğer bir müminin

Kalbin kırarsan,

Hakka eylediğin

Secde değildir”

Diyor.

Kırmak ne kardeşim,

Yıktın bizi, yıktın.

Ne demek,toprak olmak

Haber vermeden ölmek

Çekip gitmek?

Bu muydu, dostluk,

Bu muydu arkadaşlık,

Yakıştı mı sana!

Şimdi;

Gözlerimde

Akdeniz’in mavisi,

Anılarda İskenderun,

Isparta, Bodrum,

Görmediğim,

Binmediğim teknende

Seninle çıktığım yolculuk.

Sen varken,

Bodrum

Benim sanırdım.

Şimdi sen yoksun ya

Öyle diyorlar ya

Gitsem diyorum,

Gelsem

Şöyle,

1986 Sonbahar’ından

Tepeden, uzaklardan

Bir baksam Torba’ya

 Sorsam seni

Bulutlara, dalgalara,

Yıldızlara,

Sahildeki meyhaneye

Bodrum Kalesi’ne

Cevat Şakir’e

Soramam ki Canana

Doğru mu ölüm,

 Yalan mı ölümsüzlük?

Bir dostun oluyor

Güneş gibi

Yüreğini ısıtan.

Bir dostun oluyor

Üzerine bastığın

Toprak gibi sağlam

Bir dostun oluyor

Gitmesen de, gelmese de

Bir nefes gibi

İçinde.

Sorduğumda:

 “İyiyim,

Otelin verandasında/

Teknede,

Dost sohbetindeyiz.

Problem yok.

Öylesine,

Sesini duymak için

Aradım.”

Derdin.  

Sen çağırdıkça

Gelirim.

Sen de gelle biterdi

Sohbetimiz.

Bilemedim ki,

Söylemedin ki

Telefonlar bir gün susar.

             Ali KARLIDAĞ

            02 Temmuz 2012

Özlemle;

Dostum, kardeşim, arkadaşım

Sevgili Hüseyin ÖZALIN’a

İSARKOMED DEMOKRASİ

            

Kurtuluş savaşı sürecinde Mustafa Kemal Saltanatı, Hilafeti direk olarak karşısına almadığı gibi, ayrı etnik yapıları da İslam çatısı altında bir arada tutma ilkesini öne çıkarmıştır. Burada ki amaç;  ülkeyi Emperyalizmin ve ihanet yönetiminin elinden kurtarmak; tam bağımsız, Laik bir Cumhuriyet kurmaktır. Kurtuluşta bu ilkenin önemini ve katkısını kimse yadsıyamaz. Ancak; bu süreçlerde yönetim erkini bu işe inanmayanların eline asla bırakmamıştır. O biliyordu ki; bunu yapmak bir anlamda bir teslimiyettir. Kendini inkârdır. Hiç bir kimse; teslim olanları onların istedikleri yere götürmez. Bir ülkenin, bir ulusun, bir örgütün geleceği kişilerin iyi niyetine nasıl bırakılabilir ki? Atatürk bu ilkeyi öne çıkarırken; asla inanç konusunda samimiyetsiz değildir. Yaşadığı süre içinde (dini siyasi ve ticari çıkarları, ya da toplumun aydınlanmasının, kalkınmasının önüne engel olarak çıkaranlar dışında); kimsenin inancını yaşamasının önünde engel olmamıştır. Üstelik Laiklik ilkesi ile bunu kurumsallaştırmak istemiştir. Ülkeyi ”Hıristiyan” istilasından kurtarmanın öncülüğünü yaparken de İslam’a en büyük katkıyı yapmıştır.

Dün kurtuluş istemiştik, bağımsızlık istemiştik, çağdaş bir devlet istemiştik. Cumhuriyetle birlikte insan hakları, hukuk devleti, örgütlü toplum anlamında eksiklere rağmen önemli kazanımlar edinmedik değil. Geldiğimiz noktada ise bu kazanımların çoğu yok anlamında. Yasama, yargı yürütmenin denetiminde. Genel anlamda parti devleti, hatta tek adam yönetimine dönüşmüş durumda. Siyasette buna tek adam yönetimi veya çoğunluğun diktatörlüğü deniyor. Muhalefetin bu güne gelişteki katkılarını bir tarafa bırakırsak rejim tehlikede görünüyor. Çıkış aranıyor. Cumhurbaşkanı çıkış olabilir mi? Nasıl, kimin için bir çıkış!

Diktatörlüğün alternatifi nedir? Demokrasi. Demokrasiye kim sahip çıkar? O bilinci taşıyan yurttaşların örgütlü demokratik gücü. Bu gücü nasıl yaratırsın. Öncelikle demokrasiyi kendi bünyende yaşatarak; örnek ve çekim merkezi olarak. Kadrolarını eğiterek. Tüzük ve programı özümsemiş eğitimli tabanı parti disiplini içinde saha çalışmasına katarak. Ülke ve bölge sorunlarına kendi çizginde çözüm üreterek. Halkı ve örgütü ciddiye alarak. İşte Cumhurbaşkanı adayı belirlemesi! Ne farkı var iktidarın çözüm süreci yürütmesinden! Halkı bırak, örgütü ciddiye almak var mı? Bir sosyal demokrat partide bunlar sorgulanmalı. Sorgulamak oy vermemek değil, yol göstermek olarak görülmeli. Ülke içinde dışında etkili yetkili güçlerin kararları doğru bile olsa örgüte de, halka da dayatılmamalı. Cumhurbaşkanları rejimi koruyabilselerdi AKP Sayın Ahmet Necdet SEZER zamanında tarihe gömülürdü! Ne yaptı AKP; çevirdiği yasayı aynen gönderdi. Atanmasını istemeyip geri çevirdiği, beklettiği kararnamelerdeki kişileri vekâleten atadı. İstediğini yine yaptı. Üstelik devlet bu günkü gibi ona bağlı da değildi. Korumak ya da kurmak istediğin rejimi ya iktidar olarak; ya da iktidara aday örgütlü bir güç, bir denge olarak yapabilirsiniz. “Ya Allah Bismillah Allahü Ekber” diyerek dini siyasette bir silah olarak kullananlarla; ileride demokrasi, insan hak ve özgürlükleri için birlik için de olabilecek miyiz? Yoksa bu söylem ileri de çok daha öne mi çıkacaktır dersiniz.?

CHP program ve tüzüğü ne diyor: Laik Cumhuriyet, Sosyal Hukuk Devleti yanı Sosyal Demokrasi. Ne demek Sosyal Demokrasi; çok kazanandan çok vergi alarak tüm yurttaşlara insanca yaşam kurmak. Sömürülerek bunu yapamazsınız. Bu içinde antiemperyalist bir duruşu da taşıyor olmalı. CHP yönetiminin Cumhurbaşkanı olarak önerdiği kişi Sayın Ekmeleddin İhsanoğlu’nun şimdiye dek Müslüman ülkeler üzerinde oynanan emperyal oyunlara karşı duruşu var mıdır? Laikliği hiç savunmuş mu? Dini inanç dışında sosyal ve siyasal doktrin olarak dayatmaya çalışanlara karşı ne yapmış? Şimdiye dek güçlüye, devlete, dine mi sahip çıkmış, mazlumdan, yoksuldan, güçsüzden yana bir duruşu olmuş mu? Üniter yapımız, mezhep ve inanç farklılıklarına bakışı nedir? O gitsin kim gelirse gelsin denilen Başbakanın yaptıklarıyla ilgili bunca yıldır ne söylemiş, ne yapmış? Bütün bunlar ve benzer sorular karşılık bularak yerli yerine oturmalı değil mi? Bu değerleri savunan, savunmuş binlerce yurtsever varken Sayın İnsanoğlu’nun öne çıkan ana özelliği İslamcı ve Osmanlı hayranlığı duruşu olarak görülüyor. Midyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olmayalım.

CHP sol yelpazenin, üniter yapıdan yana olanların, demokrasi, Attatürk, Laik Cumhuriyet diyen yurtseverlerin sıcak ya da ılık bakacağı bir aday gösterse ilk turda en az ikinci olur mu, olur. İkinci turda Erdoğana oy vermek istemeyenler bu adaya oy verirse ona seçilme şansını yaratmaz mı, yaratabilir. CHP adayının oyu %40-50 üzeri olursa CHP ilk seçimde iktidar alternatifi olur mu, olur. Sayın aday %60 la kazansa CHP ye üçüncü parti olma dışında ne getirir. Hele kaybederse! Parti disiplini diyerek kendi değerlerinizi unutup başkalarının değerleri kutsatılınca tabanın bir kısmını incitecek, bir kısmına da orayı benimsetmiş olmayacak mıyız? İnsan hak ve özgürlüklerinden yana sözünde durmuş dinci bir örnek dünyada var mıdır bilmem? Cumhuriyet Halk Partisi’nin kuruluş felsefesinde; kurtuluş ve kuruluşun yanında özellikle aydınlanma vardır. CHP felsefesi aydınlanmanın felsefesidir. Sayın İhsanoğlu’da; Sayın Başbakan gibi “demokrat” çıkarsa; bu parti aydınlanma yolunda halka ne diyecek! Mustafa Kemal’i başarıya götüren “Tek başıma da kalsam, elime mavzerimi alır Elmadağ’ına çıkar son kurşunuma kadar savaşırım” tutarlılığı, öz güveni değil midir? Ülkeyi arkasına almasının temelin de bu yok mudur? Kendine güvenmeyene kim güvenir. Hedef demokrasi, rejimi korumak ise Sayın Kılıçdaroğlu kendisiyle birlikte çok şeyi ateşe atmış olmuyor mu dersiniz? Biz başbakan için de yanmadık mı? Keşke bu yanışlar karanlıkları aydınlığa çıkarmış ve çıkaracak olsaydı. Ali KARLIDAĞ.18.6.2014

KÖREBE

Yoksulluk kader derler

Emeğini böyle yerler

Dönen dolaptaki sırlar

Açılsa da görmez körler

Körebe körebe

Uygarlık nerde

Uygarlık saklanmış

Uygarlık nerde

Uydular uyutsun mu?

Açlar pasta mı yesin?

Analar bebesine,

Sabret, şükret mi desin?

Körebe körebe

Uygarlık nerde

Ara ki bulasın

Uygarlık nerede

Sistemler tuzak kursa

Saflar kadermiş bilse

Mazlum-zalim duruşsa

 Sen bu işte nerdesin?

Körebe körebe

Uygarlık nerde

Ara ki bulasın

Uygarlık nerde

Güneş gölge tutar mı?

Dost dediğin satar mı?

Uygar elbise dar mı?

Körebe körebe

Bomba şeker yapar mı?

Körebe körebe

İnsanlık nerde

İnsanlık kaybolmuş

İnsanlık nerde